กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.......

มีเกาะแห่งหนึ่ง ซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน ความสุข ความเศร้า ความรู้ และอื่นๆอีกมาก

วันหนึ่ง มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า "เกาะกำลังจะจมน้ำ" ดังนั้น ความรู้สึกทั้งหมดจึงได้เตรียม เรือ เพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ

ความรัก เท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะ ความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั่ง วินาทีสุดท้าย เมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว ความรักจึง ตัดสินใจ ขอความช่วยเหลือ
...... ความรวย แล่นเรือผ่าน มา และตอบว่า " ไม่ได้หรอก ฉันรับเธอไม่ได้ เพราะเรือฉันน่ะเต็มไปด้วยทองและเงิน แล้วมันไม่มีที่ให้ คุณ "

ความรัก ตัดสินใจจะถาม ความเห็นแก่ตัว ซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วย " เรือลำงาม ความเห็นแก่ตัว ช่วยฉันด้วย " " ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรัก คุณน่ะทั้งเปียกอาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย "

ความเศร้า ได้พายเรือใกล้เข้ามา ความรัก ก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก " ความเศร้า อนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ " " โอ้ ความรัก ฉันกำลัง เศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ "

ความสุข ได้ผ่าน ความรัก ไปแล้วเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรัก เพราะมัวแต่กำลังสุข

ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา " มานี่ ความรัก ฉันจะรับคุณไปเอง " ความรัก รู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก จนลืมถามชื่อว่า ใครคือผู้ใจดีผู้นั้น เมื่อ พวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง ก็จากไปตามทางของแต่ละ คน ความรัก นึกขึ้นมาได้ว่า! ลืมถามชื่อผู้ที่ช่วยเหลือเขา ความรักจึงถาม ความรู้ " ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน " ความรู้ตอบอย่างภาคภูมิใจ ในความรอบรู้ของตนเองว่า " เวลา " ความรักถาม ต่อว่า " แต่ทำไม เวลา ถึงช่วยฉันละ " ความรู้ ยิ้มใน ความรอบรู้ของตัวเองแล้วตอบความรักว่า " ก็เพราะว่าเพียงเวลาเท่านั้น ที่เข้าใจว่า ความรัก ยิ่งใหญ่แค่ไหน...

แต่ว่า.... มีสิ่งหนึ่งที่เราอาจลืมเลือนไปถ้าหากจะไม่กล่าวถึงเสียเลย ขณะที่ ความรัก กำลังมองหาคน ช่วยออกจากเกาะ ความรัก คงยุ่งอยู่กับการมองหาผู้อื่น.. จนลืมมองมาที่ ความเป็นเพื่อน ซึ่งเลือกที่จะอยู่เคียงข้าง ความรัก ตั้งแต่แรกแล้ว เพราะความเคยชิน จึงทำ ความรัก มองไม่เห็นความสำคัญของ ความเป็นเพื่อน....

ในขณะที่ ความรัก จากไปพร้อมกับ เวลา ความเป็นเพื่อน รู้สึกดีใจมาก ที่ ความรัก ปลอดภัยและแม้จะต้องห่างกัน แต่ ความเป็นเพื่อน กลับรู้สึกเป็นสุขเพราะ ความเป็นเพื่อน รู้ดีว่า.... ถึงแม้เกาะนี้จะจมลงไปชั่วนิรันดร์ ....แต่.... ความเป็นเพื่อน จะยังเป็นอมตะในใจของ ความรัก ตลอดไป แม้จะไม่ยิ่งใหญ่ แต่จะคงอยู่เคียงข้าง ความรัก เสมอ

ความเป็นเพื่อน รู้ดีว่าตน... ไม่จากไปเหมือนกาล เวลา

ความเป็นเพื่อน รู้ดีว่าตน... ไม่รังเกียจกันเหมือน ความเห็นแก่ตัว

ความเป็นเพื่อน รู้ดีว่าตน... ไม่แบ่งชั้นกันเหมือน ความรวย

ความเป็นเพื่อน รู้ดีว่าตน...ไม่อ้างว้างเหมือน ความเศร้า และ

ความเป็นเพื่อน รู้ดีว่าตน...ไม่เปลี่ยนแปลงเหมือน ความสุข

ทั้งนี้ก็เพราะ... " ความเป็นเพื่อน จะอยู่ในใจตลอด ไป "